Pomimo braku wzorca rasy można zidentyfikować pewne wspólne cechy charakterystyczne dla osobników tego gatunku. Zwierzęta są duże. Osiągają wysokość od 60 do 75 cm, a waga dorosłych psów waha się od 25 do 50 kg. Samce są oczywiście większe i bardziej kapryśne. Dziewczyny są bardziej kruche i spokojne. Rasy psów Basset Hound. 8 listopada 2023. 0. Buldog amerykański. Pies z długimi uszami. 24 października 2023. 0. Pies z Maski – niezwykła rola i rasa psa. Przedstawiciela rasy golden retriever wystarczy wyczesać raz w tygodniu (jedynie w okresie wymiany szaty trzeba robić to częściej) szczotką pudlówką z dłuższymi drucikami, a potem metalowym grzebieniem. Szczególną uwagę zwracamy na sierść na szyi, za uszami, portki i ogon. fot. Shutterstock 13 – Dog niemiecki. Patrząc na doga niemieckiego nie przypuszczasz, że jest to jedna z najszybszych ras psów na świecie. Dog niemiecki jest niewątpliwie najcięższą rasą psów na tej liście, co sprawia, że ich prędkość maksymalna 48 km / h (30 mil / h) jest tym bardziej imponująca. . Belgijski Bloodhound nie tylko jest uważany za jednego z najstarszych dużych psów na świecie, ale także za tego, który ma najlepszy nos na świecie. Ten majestatyczny pies potrafi nawet znaleźć tropy sprzed kilku dni. W kontaktach z ludźmi jest bardzo towarzyski, ale też bardzo uparty. Spis treści CharakterWyglądBloodhound – historiaHodowla i zakup BloodhoundaZdrowie i choroby typowe dla rasyBloodhound – żywieniePielęgnacjaCzy Bloodhound to pies dla Ciebie?Opiekunowie Bloodhoundów potrzebują czasu, doświadczenia, miłości i dystansu Charakter Niezależnie od tego, jak spokojny i opanowany może się wydawać ten łagodny olbrzym z długimi, zwisającymi uszami, głębokimi fałdami skóry i dobrodusznym spojrzeniem, prawdą jest, że kiedy Bloodhound złapie trop, nie pozwoli się rozproszyć niczemu ani nikomu i będzie obsesyjnie za nim podążał. Jako pies tropiący jest w stanie podążać za człowiekiem na podstawie jego indywidualnego zapachu – nawet po kilku dniach i na przestrzeni kilku kilometrów. Jego doskonały nos w połączeniu z niezwykłą zdolnością koncentracji czynią z niego absolutnego specjalistę od tropienia. Pies myśliwski z usposobieniem mnicha W swojej historii, która sięga II wieku, Bloodhound zyskał sławę przede wszystkim jako pies biegający i zaganiający wykorzystywany w polowaniach na dużą zwierzynę. Ten wyhodowany przez mnichów „pies świętego Huberta” jest również popularny jako pies myśliwski do tropienia. Tak dużego psa rzadko trzyma się jako psa rodzinnego, chociaż jego łagodna, przyjazna i czuła natura byłaby z pewnością odpowiednia dla rodzin. Jego wrażliwa natura, spora tolerancja wobec dzieci, psów czy innych zwierząt oraz zawsze dobry nastrój czynią z niego miłego towarzysza i wiernego przyjaciela. Bloodhound jest mocno przywiązany do swojego opiekuna, ale zazwyczaj jest bardzo otwarty i przyjazny nawet przy spotkaniu z nieznajomymi. Przyjacielski Bloodhound z kolei zupełnie nie nadaje się na psa stróżującego. Uparciuch dla specjalistów Przyjazny charakter i łagodne, przyjacielskie usposobienie nie powinny jednak przesłaniać faktu, że Bloodhound jest też psem bardzo upartym, który lubi się zaprzeć, gdy polecenia opiekuna wydają mu się mało sensowne. Początkujący mogą szybko zostać przytłoczeni tą cechą, dlatego jako właściciele Bloodhounda lepiej nadają się bardziej doświadczeni opiekunowie psów, którzy wiedzą, jak obchodzić się ze szczególnymi cechami tego imponującego psa rasowego. Dotyczy to również jego wysokiej wrażliwości – nie tylko na pochwały, ale również na upomnienia. Ten dumny czworonożny przyjaciel nie potrafi zbytnio wybaczyć niewłaściwej szorstkości i niesprawiedliwości. W szkoleniu najważniejsza jest zatem odpowiednia mieszanka konsekwencji, miłości i cierpliwości, a także umiejętność motywowania psa. Spora porcja pobłażliwości również bardzo sprzyja harmonijnemu współistnieniu, na przykład wtedy, gdy Bloodhound woli podążać za tropem, niż słuchać komend swojego pana lub pani. Wygląd Bloodhound jest najpotężniejszym psem gończym na świecie. Jeśli chcesz utrzymać tego pokaźnego i dużego psa myśliwskiego i tropiącego pod kontrolą, potrzebujesz siły i długiej smyczy, a także konsekwentnego szkolenia. Ruchy tego dużego psa belgijskiej rasy są raczej powolne i płynne – przynajmniej dopóki nie goni jelenia. Jednak nawet w trakcie pogoni Bloodhound zachowuje swój dostojny, niemal majestatyczny wygląd poprzez kołyszący chód i sprężyste ruchy. Jego harmonijnie zbudowane ciało ma kształt prostokąta i jest dobrze umięśnione. Promieniuje godnością i siłą, a mimo swojej masy nigdy nie wydaje się ociężały. Dorosłe Bloodhoundy osiągają wysokość w kłębie do 70 cm i wagę do 50 kg. © Dogs / Długa szyja z widocznymi zmarszczkami Nie mniej imponująca niż jego wielkość jest gęsta, krótka i gładka sierść, która zwisa w głębokich fałdach skóry – ale tylko na tyle, by nie wpływać na jego zdrowie i użyteczność. Charakterystyczne są również jego cienkie, bardzo długie uszy, które zwisają nad czubkiem nosa, a także ciemnobrązowe, owalne oczy o dobrodusznym wyrazie. Ogon Bloodhounda jest mocny i długi, dopasowany do jego ogólnego wyglądu i zawsze ma kształt łukowaty. Inną typową cechą wyróżniającą tego psa rodowodowego jest długa szyja, która umożliwia opuszczenie nosa do podłogi nawet podczas biegu. Jeśli chodzi o umaszczenie, Bloodhound prezentuje się dziś w trzech różnych wariantach – dwubarwny czarny i brązowy, dwubarwny wątrobiany i brązowy lub jednolity czerwony. Bloodhound – historia Historia tego rasowego psa jest równie imponująca jak jego wygląd. Mówi się, że przodkowie Bloodhounda służyli Galom i Celtom jako psy pociągowe już w II wieku. Od VII wieku czarne lub czarno-brązowe psy myśliwskie były hodowane przez mnichów z belgijskiego klasztoru Saint-Hubert w Ardenach, dlatego też Bloodhound jest również znany jako „pies św. Huberta”. Belgijska księga hodowlana do dziś wymienia go pod tą nazwą. Dlaczego rasa nosi nazwę „Bloodhound”? Rasa belgijska zawdzięcza swoją nazwę Bloodhound Anglikom, którzy w XI wieku zabrali do swojej ojczyzny kilka egzemplarzy tego doskonałego psa myśliwskiego (ang. blood – krew). Dlaczego jednak psy zostały tak nazwane, do dziś nie jest jasne. Podczas gdy niektórzy sugerują, że nazwa ma podkreślać szlachetną, czystą krew tego psa, inni uważają za bardziej prawdopodobne, że nazwa powstała, aby podkreślić wyjątkowy nos psa, opisując jego zdolność do śledzenia śladów krwi zranionej zwierzyny. Znany pod wieloma nazwami jako pies tropiący i myśliwski Dzięki doskonałym zdolnościom tropiącym i łowieckim oraz swojej wytrzymałości, „Chien de Saint-Hubert“ szybko stał się znany i lubiany poza granicami Belgii, z której pochodzi. Do XVI wieku psy św. Huberta służyły w sforach królewskich i nadal były hodowane pod różnymi nazwami w wielu miejscach. W Belgii, Luksemburgu i Niemczech psy stały się czystymi psami myśliwskimi i nazywano je „Ardennenbracke”. W USA w XVII wieku powstał tak zwany „Coonhound”, poprzez krzyżowanie z Bloodhoundem. W stanach południowych USA tych utalentowanych tropicieli używano nawet do szukania zbiegłych niewolników. Hodowla i zakup Bloodhounda Dziś Bloodhound to jedna z dość rzadkich ras psów. Chociaż w USA i Kanadzie bardzo chętnie używa się ich do szkolenia na potrzeby policji, a w Europie bywają cenione w poszukiwaniach osób zaginionych, jednak ze względu na swój upór są mniej pożądane jako psy rodzinne i do towarzystwa. Każdy, kto mimo wszystko jest przekonany do tej fascynującej rasy psów i chciałby zmierzyć się z wyzwaniami z nią związanymi, musi poświęcić odpowiednią ilość czasu na znalezienie odpowiedniego i renomowanego hodowcy. Szczeniak Bloodhound: Porady dotyczące zakupu szczeniaka Dobrym pierwszym punktem odniesienia są oficjalne krajowe kluby Bloodhound, które istnieją na przykład w Holandii, Belgii, Niemczech, Francji, Anglii i Ameryce Północnej. Tam możesz uzyskać listę hodowców ze szczeniętami. Zanim zabierzesz szczeniaka do domu, lepiej poznaj wybranego hodowcę podczas przynajmniej jednej, najlepiej kilku wizyt. Poproś o pokazanie Ci psiej mamy i przyjrzyj się dokładnie hodowli. Czy szczenięta dorastają w bliskich więzach rodzinnych i są socjalizowane od samego początku? Jakie są Twoje wrażenia na temat hodowcy? Wydaje Ci się sympatyczny? Ma doświadczenie, którym chętnie się z Tobą podzieli? Oprócz formalności urzędowych, takich jak rodowód, chipy i świadectwa szczepień, należy również zadbać o odpowiedni poziom interpersonalny. Wielu hodowców pozostaje w kontakcie z nowymi właścicielami szczeniąt nawet po zakupie i służy im radą i pomocą. Dobry kontakt może być bardzo pomocny, zwłaszcza jeśli masz pytania i/lub problemy z wychowaniem, pielęgnacją lub żywieniem swojego psa. © sushytska / Zdrowie i choroby typowe dla rasy Zdrowy szczeniak z dobrej, renomowanej hodowli jest najlepszym warunkiem długiego życia psa bez problemów zdrowotnych. Średnia przewidywana długość życia przedstawicieli tej starej rasy psów wynosi od 10 do 12 lat. Problemy w tym okresie są spowodowane głównie przez choroby stawów, takie jak dysplazja stawów biodrowych lub stawów łokciowych, z którymi zmaga się wiele dużych ras psów. Ponieważ dolegliwości te są często dziedziczne, szczenię powinno pochodzić z hodowli wolnej od dysplazji stawów biodrowych. Wielu chorób można również uniknąć poprzez odpowiednią dla gatunku dietę i odpowiednią hodowlę. Dalsze uszczerbki na zdrowiu mogą wystąpić u Bloodhounda z powodu chorób oczu, takich jak entropion, ektropion lub wiśniowe oko. U Bloodhounda może również wystąpić zapalenie skóry w głębokich fałdach skórnych. Bloodhound – żywienie Dobra forma jest bardzo ważna dla zdrowia Twojego psa. Wiele problemów można uniknąć dzięki odpowiedniej ilości ćwiczeń, dobrej pielęgnacji i zdrowej, zbilansowanej diecie. Chociaż problemy ze stawami często ujawniają się dopiero w wieku starszym, przyczyny choroby często sięgają już okresu szczenięcego. Nadmierny wysiłek dla stawów spowodowany nieprawidłowym ruchem (np. częste wchodzenie po schodach, gdy pies jest szczenięciem), nadwaga lub złe odżywianie szczeniaka to główne przyczyny późniejszych problemów ze stawami. Dlatego też od początku upewnij się, że Twój pies otrzymuje karmę odpowiednią do jego wieku i wagi. Karma odpowiednia do rozwoju psa Zarówno nadmiar, jak i niedobór składników odżywczych może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych u każdego psa. Dlatego zawartość energii i składników odżywczych powinna być zawsze dostosowana do wieku, wagi i poziomu aktywności Twojego psa. Zbyt wysoka zawartość białka u szczeniąt prowadzi na przykład do przedwczesnego wzrostu stawów, a brak wapnia i fosforu w karmie dla szczeniąt może również powodować choroby układu kostnego w późniejszym okresie. Rozmowa z weterynarzem o dokładnych potrzebach Twojego psa może pomóc w stworzeniu optymalnego planu żywieniowego. Unikaj nadwagi Kolejnym problemem wielu Bloodhoundów jest nadwaga, ponieważ wiele psów tej rasy bardzo lubi jeść. Oprócz nieprawidłowej lub zbyt bogatej w kalorie diety, inne czynniki, takie jak kastracja, niedoczynność tarczycy, nadczynność nerek, podeszły wiek lub brak ruchu mogą również prowadzić do niepożądanego przyrostu masy ciała. Zanim podejmiesz środki zaradcze w postaci diety lub wzmożonych ćwiczeń, pies powinien zostać zbadany przez weterynarza. W ten sposób można wyjaśnić, czy nadwaga psa wynika z nieprawidłowej diety, czy też kryje się za nią inna choroba, która wymaga specjalnego leczenia. Stałe pory dnia przeznaczone na jedzenie (jeden do dwóch posiłków dziennie), jak również stała dzienna racja żywnościowa, która nie będzie przekraczana przez podawanie zbyt wielu smakołyków, bardzo pomagają na drodze do zdrowej sylwetki. Pielęgnacja W porównaniu z prawidłowym odżywianiem i wychowaniem, właściwa pielęgnacja Twojego Bloodhounda to pestka. Krótka, odporna na warunki atmosferyczne sierść tej rasy jest niezwykle łatwa w pielęgnacji i wymaga jedynie od czasu do czasu szczotkowania. Należy również regularnie sprawdzać oczy i uszy psa i czyścić je w razie potrzeby. W ten sposób można uniknąć stanów zapalnych i w porę wykryć ewentualne choroby. Czy Bloodhound to pies dla Ciebie? Utrzymanie tak dużego i wyjątkowego psa jak Bloodhound wymaga oczywiście czegoś więcej niż dobrej pielęgnacji i odpowiedniej karmy dla psów. Przede wszystkim tak duże zwierzę jak „pies św. Huberta” potrzebuje dużo miejsca. Mieszkanie w mieście zdecydowanie nie wchodzi w grę dla Bloodhounda. Bloodhound potrzebuje natury i spokoju wiejskiego życia – uliczny zgiełk lub zbyt duży tłum nie są mu miłe. Dom wolnostojący z dużym ogrodem jest idealny dla tego kochającego naturę czworonoga, który lubi także spać w budzie na zewnątrz. Musisz jednak zadbać o to, żeby Twoja nieruchomość była bezpiecznie ogrodzona, aby zapobiec błądzeniu psa na własną rękę, gdy zechce podążać za jakimś zapachem. Opiekunowie Bloodhoundów potrzebują czasu, doświadczenia, miłości i dystansu Aby Twój Bloodhound był szczęśliwy, potrzebuje dużo ruchu i możliwości ćwiczeń, a także sensownego zajęcia. Tropienie jest oczywiście idealne dla tych psów rasowych z najlepszym nosem na świecie. Szczególnie Bloodhoundy, które nie mogą realizować swojej pasji w służbie, tzn. które są trzymane jako psy czysto rodzinne, potrzebują wystarczającego zajęcia zastępczego. Przyszli opiekunowie przed zakupem powinni zastanowić się, jakie czynności będą mogli wykonywać ze swoim psem. Tak więc oprócz czasu i doświadczenia, właściciele powinni wykazać się również kreatywnością i chęcią do ruchu. Ponadto, poczucie humoru i pewna doza dystansu względem posłuszeństwa i czystości (Bloodhoundy bardzo się ślinią) są bardzo pomocne w szczęśliwym, beztroskim życiu z Bloodhoundem. Joanna Chabora CZYTAJ BIO AUTORA Przeczytanie tego artykułu zajmie Ci: 5 min. Psy myśliwskie cieszą się dużą popularnością wśród miłośników czworonogów. Wbrew błędnym skojarzeniom mogą być nie tylko wiernymi towarzyszami, ale także mieć łagodne usposobienie. Doskonałym przykładem takich psów będą chociażby labradory czy cocker spaniele. Jakie są najbardziej cenione rasy psów myśliwskich i jakie mają wady i zalety i dlaczego tak ważne są długie uszy? Dlaczego psy myśliwskie zazwyczaj mają długie uszy? To jeden z niewątpliwych uroków, ale i przede wszystkim niezwykle funkcjonalna sprawa. Psy myśliwskie podczas tropienia mając głowę skierowaną ku dołowi, dzięki swoim długim, zwisającym uszom zamiatają wręcz zapach w kierunku nosa. Dzięki temu są w stanie dłużej trzymać trop, a także jest on dla nich bardziej intensywny. Należy pamiętać, że jeśli pies ma długie uszy nie zawsze oznacza, że jest to pies myśliwski. Poniżej scharakteryzujemy kilka najpopularniejszych ras. Wyżeł niemiecki krótkowłosy To jeden z najpopularniejszych psów myśliwskich. Ma duży temperament, jest energiczny i obdarzony pasją myśliwską. Choć na co dzień jest raczej spokojny, w terenie staje się psem zawziętym i całkowicie pochłoniętym polowaniem. Jednocześnie chętnie podporządkowuje się właścicielowi, jeśli tylko ten potrafi narzucić zwierzęciu swoją wolę bez uciekania się do przemocy. Taki pies może mieszkać wszędzie, pod warunkiem, że zapewni się mu dużo ruchu i ćwiczeń. Wyżeł niemiecki krótkowłosy jest bowiem zwierzęciem, które nie znosi bezczynności. Bez możliwości wybiegania się przynajmniej przez godzinę dziennie może być nieposłuszny czy uciekać się do niszczenia przedmiotów. Dużymi zaletami wyżłów niemieckich krótkowłosych jest wytrwałość oraz wytrzymałość. Psy te są także bardzo inteligentne, szybko się uczą i są chętne do współpracy z człowiekiem. Niewątpliwie jest to rasa odpowiednia dla ludzi aktywnych, którzy lubią kontakt z przyrodą, a także są w stanie zapewnić zwierzęciu konsekwentne wychowanie. Karma Bozita Robur Mother & Puppy – Idealna dla aktywnych szczeniąt Cocker spaniel Ten pies myśliwski z długimi uszami jest popularny przede wszystkim w Anglii oraz w Stanach Zjednoczonych. Jego cechami charakterystycznymi prócz długich uszu są ciemne i okrągłe oczy oraz miękka, lśniąca sierść. Rasa ta doskonale nadaje się do wypasania bażantów oraz kuropatw, choć obecnie cocker spaniele są znane przede wszystkim jako psy wystawowe. Są to zwierzęta niezwykle aktywne i skore do zabawy. Szybko przywiązują się też do człowieka. Cechuje je wysoka inteligencja, dzięki czemu czworonogi z łatwością przyswajają kolejne sztuczki oraz rozumieją wydawane polecenia. Jednocześnie mogą być też także bardzo uparte. Z drugiej strony mają zdolność do szybkiego przyzwyczajania się do nowego środowiska. Dzięki temu są w stanie poradzić sobie w wielu sytuacjach. Warto jednak pamiętać, że opieka nad takimi zwierzętami jest bardzo czasochłonna – konieczna jest regularna pielęgnacja futra i uszu. Cocker spaniele ze względu na swoje przyjacielskie usposobienie nie sprawdzą się też w roli psów stróżujących. Jamniki Są to niezwykle dzielne psy, które w trakcie pogoni za ofiarą potrafią być bardzo wytrwałe. Istnieje wiele odmian tej rasy, między innymi jamniki krótkowłose czy szorstkowłose. Co więcej, te psy mogą występować zarówno w standardowej wielkości, jak i w odmianie karłowatej czy króliczej. Wszystkie jamniki łączy jedno – są niezwykle inteligentne i mają wesołe usposobienie. Jednocześnie są niezwykle czujne i często głośno szczekają. Mogą być więc doskonałym psem do stróżowania, choć z drugiej strony dla niektórych, szczególnie mało cierpliwych osób takie głośne zwierzę nie będzie najlepszym wyborem. Warto także pamiętać, że jamniki miewają problemy z wypadającym dyskiem, a na starość mogą wystąpić u nich tendencje do przejadania się, a co za tym idzie – otyłość. Ważne jest więc, by dbać o prawidłową dietę czworonoga i zapewnić mu dostateczną ilość ruchu, by zwierzę mogło pozostać zdrowe. Seter szkocki Te psy myśliwskie z miękką, lśniącą sierścią mogą być doskonałymi towarzyszami, a jednocześnie cechuje je duża pasja łowiecka. Seter szkocki jest spokojniejszy niż inne odmiany seterów. Jako pies myśliwski doskonale sprawdzi się zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Nie sprawia problemów przy szkoleniu, a ze względu na swój przyjacielski, wyważony charakter coraz częściej jest ceniony także jako pies rodzinny. Ta rasa okaże się odpowiednim wyborem dla osób preferujących aktywny tryb życia. Uwielbia bowiem długie spacery i potrzebuje ruchu. Jeśli codziennie będzie się mu zapewniało odpowiednią ilość aktywności, może mieszkać nawet w niewielkim mieszkaniu. Gordon seter jest psem łagodnym i przyjaznym, a jednocześnie sprawdzi się także jako pies stróżujący, który na pewno ostrzeże mieszkańców domu przed intruzem. Karma Arion Active – Świetna jakość w jeszcze lepszej cenie Uważasz, że to był dobry artykuł? A może coś jest niezrozumiałe? Autor tego materiału czeka na Twój komentarz. Serio. Joanna Chabora Miłośniczka zwierząt, opiekunka dwóch mruczków i jednego włochatego merdacza. O zdrowym żywieniu, pielęgnacji i opiece nad zwierzętami wie więcej niż niejeden weterynarz. Nic dziwnego, że to własnie ona odpowiada za najnowsze wpisy na blogu AlleZoo. Opieka nad psami z „dużymi uszami” jest niezbędna, aby uniknąć problemów zdrowotnych Scenariusz Yamila, 12 stycznia 2019Ostatnia aktualizacja: 13 sty 2019Niektóre psy charakteryzują się bardzo długimi uszami i 'opadającymi '.. W niektórych przypadkach nawet pocierają ziemię! Dlatego w tym artykule opowiemy o pielęgnacji psów o tej pięknej jakości. Zapobiegnie to rozprzestrzenianiu się bakterii, infekcji i nieprzyjemnemu psów z długimi uszamiPrzede wszystkim dobrze byłoby zrobić coś w rodzaju liczenia z tymi rasami psów, które mają długie uszy. Jako główne "odniesienia" możemy wymienić cocker spaniela, basset hounda, jamnika, ogara i beagle, ale są też inne, których uszy są mniejsze, choć opadające: seter angielski, labrador, maltański, bernardyn czy złoty pies ma wątpliwości, że są to bardzo piękne i popularne psy, wybierane jako zwierzęta domowe na całym świecie i znane w każdym kraju. Niemniej jednak, Ta specyfika w zakresie uszu może powodować pewne problemy zdrowotne które, jeśli nie są leczone na czas, prowadzą do poważniejszych z „dużymi uszami” są bardziej podatne na gromadzenie się woskowiny, brudu i wilgoci. Dlatego częściej cierpią na infekcje, grzyby, zaczerwienienia, nieprzyjemny zapach, a nawet wyciek problemem psów z dużymi, skierowanymi w dół uszami jest brak odpowiedniej wentylacji małżowiny usznej, Dlatego po kąpieli lub deszczowym dniu wilgoć nie wysycha dobrze, co prowadzi do namnażania się niektórych mogą powodować infekcje ucha, zapalenie ucha, co jest równoznaczne z ostrym bólem, zmianami w ich zachowaniu - niektóre psy stają się agresywne w obliczu cierpienia - i problemy z prawidłowym słyszeniem. Inne objawy, które mogą nas ostrzec, to: drapanie uszu tylnymi łapami, potrząsanie głową na boki, skomlenie i żółta lub brązowa wydzielina, która spada z uszu o bardzo nieprzyjemnym nad psami z długimi uszamiJeśli masz pupila z długimi uszami, bardzo ważne jest, abyś zwracał uwagę na jego czystość. Niektóre z opieki nad psami z tą cechą są następujące:1. Często czyść uszyOd szczeniąt psy muszą być przyzwyczajone do kąpieli i czyszczenia niektórych obszarów, takich jak uszy czy zęby. W ten sposób nie będą postrzegać tego jako coś traumatycznego, ale jako zabawną się z weterynarzem, aby dowiedzieć się, jak najlepiej czyścić uszy psa. Dobrym rozwiązaniem jest złożenie wacika i przytrzymanie go nożyczkami lub pęsetą. Następnie namoczyć w alkoholu i ostrożnie wprowadzić do ucha zwierzęcia. Na koniec czynność należy powtórzyć suchym wacikiem, aby usunąć ewentualną ludzie używają również ludzkich pąków. Problem w tym, że ucho psa jest znacznie większe i głębsze niż u ludzi, więc ten element nie służy do całkowitego oczyszczenia. 2. Oczyść uszy (część zewnętrzna)Istnieją różne alternatywy czyszczenia zewnętrznej części uszu psa, jako środek dezynfekujący lub miękkie chusteczki. Bądź bardzo ostrożny, aby usunąć cały brud, a po zakończeniu nie zapomnij wysuszyć płótnem lub Zwróć uwagę na zmiany w uszachOpieka nad psami z długimi uszami wiąże się również z analizą pewnych objawów lub zmian, które mogą się pojawić. Na przykład zwróć uwagę że nie gromadzi roztoczy - pasożytów, które są jak bardzo małe czarne kropki - ani że nie ma brudu, jak fragmenty roślin. Obserwuj uszy swojego zwierzaka co kilka dni, wewnątrz i na zewnątrz, i skup się na obecności zanieczyszczeń, wydzielin, nieprzyjemnego zapachu lub zaczerwienienia. 4. Przytnij włosyWreszcie, jeśli Twój pies jest rasy o dużej ilości sierści, takiej jak cocker spaniel, Zalecamy ścinanie włosów, które mogą dostać się do uszu i gromadzić zimą, jak i latem pielęgnacja psów z długimi uszami jest niezbędna. Zapobiega zatrzymywaniu się wilgoci w uszach, dzięki czemu zminimalizujesz infekcje lub powikłania. Rasy psówRasy psówSkąd wzięły się rasy psów? – garść informacji historycznych i klasyfikacja ras psówKudłate i bezwłose, małe i gigantyczne, z krótkimi i długimi łapkami, że stojącymi i oklapłymi uszami, miękkie i szorstkowłose – różnić między poszczególnymi psami jest bez liku! Zastanawiała(-e)ś się kiedyś dlaczego tak jest? Wiesz, jak to się stało, że mamy tak dużo ras psów? I dlaczego wiele z nich w niczym nie przypomina swojego przodka, wilka? Dzisiaj opowiemy Ci więcej na ten temat! Zaczniemy od historii, a skończymy na klasyfikacji. A więc? Czym w ogóle jest „rasa” w przypadku czworonogów?Co oznacza pojęcie rasy w przypadku psów?Z biologicznego punktu widzenia, o pojęciu rasy, mówimy, kiedy grupa osobników należących do tego samego gatunku rozmnaża się, a przy tym konsekwentnie zachowuje te same cechy, przy uwzględnieniu takich czynników jak środowisko, historia, klimat, czy geografia. Kolejnym warunkiem jest liczebność danej grupy. Zwierząt musi być wystarczająco do utrzymania rasy, czyli ponownego rozmnożeni bez konieczności stosowania kojarzeń w pokrewieństwie bądź uczestnictwa zwierząt o innych cechach. Dawniej, w znaczeniu zootechnicznym rasy psa domowego (Canis familiaris) były selekcjonowane głównie pod kątem wartości użytkowej, natomiast obecnie psy grupuje się biorąc pod uwagę głównie wzorzec rasy, czyli zestaw cech wyglądu zewnętrznego. Różne stowarzyszenia kynologiczne stosują różne kryteria podziału tego gatunku na rasy i grupują je według własnych wzorców. Ale o tym, jakich, opowiemy za moment. Teraz prześledźmy historie powstania wzięły się rasy psów?Niestety nie ma rzetelnych danych, dotyczących czasu w jakim człowiek zaczął ingerować w hodowlę tych zwierząt w znaczący sposób. Hans Räber, autor uznanej Encyklopedii psów rasowych twierdzi, że ludzie już w mezolicie dokonywali doboru konkretnych osobników i głównie preferowali osobniki przywiązujące się do ludzi. Szacuje się, że największy skok w procesie tworzenia się ras nastąpił w momencie porzucenia przez ludzi koczowniczego trybu życia na korzyść osiadłego. Początkowo, rasy psów, określano „rasami regionalnymi” mogącymi przeżyć w odpowiedniej niszy ekologicznej, jak na przykład pies torfowy, w typie wilkowatym (Canis familiaris palustris), którego szczątki pochodzące z neolitu, odnaleziono pod koniec XIX wieku, w Szwajcarii. Znany zoolog, Studer, pochodzący z Berna, zafascynowany odkryciem szczątków przodków dzisiejszych psów wraz z innymi naukowcami, stworzył historyczny podział ras w stosunku do współcześnie istniejących, który został opublikowany w 1901 roku, w pracy pod tytułem „Psy prehistoryczne a obecnie żyjące rasy”. To właśnie na podstawie tej pracy wielu późniejszych kynologów tworzyło swoje publikacje, jednak po latach okazało się, że przedstawiony przez uczonego podział ras nie uwzględniał wszystkich cech, a nadanie nazwy nieodpowiednie przetłumaczenie określenia „szpic torfowy” zaowocowało nieprawdziwym przekonaniem, że szpice to najstarsza grupa psów na świecie. Jakie więc były najwcześniejsze rasy psów? Otóż, bazując na skamieniałościach, pochodzących z 4500 lat wyodrębnili pięć głównych typów psów tamtych czasów, a były to wilkowate, mastify, charty, pointery i psy jak to się potoczyło dalej?Zgodnie z ustaleniami Hansa Räbera, pierwsze hodowle psów rasowych, były prowadzone przez myśliwych szlacheckich, którzy kładli nacisk na czystość rasy. Jednak w ich przypadku nie chodziło wyłącznie o walory estetyczne, ale czystość rozumianą jako zdolności i predyspozycje myśliwskie przekazywane potomstwu. Przez ten czas wyróżniły się tysiące ras psów, w większości myśliwskich, jednak większość z nich, niestety wyginęła. Pierwsze kluby i stowarzyszenia kynologiczne, powstały w XIX wieku w odpowiedzi na różne i czasami sprzeczne poglądy na temat poszczególnych ras psów. To właśnie one określiły wzorce (tym razem już skupione na wyglądzie, a nie umiejętnościach myśliwskich) dla każdej rasy, a także tak zwane księgi hodowlane lub rodowodowe, wykazujące historię urodzeń i pokrewieństwa danej psiej rodziny, oraz świadectwa pochodzenia obecnie zwane rodowodami. To właśnie działalność stowarzyszeń kynologicznych przyczyniła się, do zaprzestania selekcjonowania osobników pod kątem użytkowości i większego skupienia się hodowców na cechach wyglądu, a tym samym zmusiła do pogoni za osiągnięciem ideału cech powstają rasy psów?Hodowla, ukierunkowana na czystość rasy polega na kojarzeniu blisko spokrewnionych osobników w obrębie tejże rasy, co ogranicza pulę genową jej populacji, a więc zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia innych cech wyglądu potomstwa. To samo tyczy się selekcji do dalszej hodowli osobników spełniających wymogi wzorca rasy, zwłaszcza zwycięzców wystaw z najbardziej pożądanymi cechami. Niestety ta pogoń za „odpowiednim” wyglądem oraz techniki krzyżowania osobników, będących krewnymi przyczyniły się do wzmacniania wad genetycznych ras psówIstnieje kilka klasyfikacji ras psów w zależności od sfery nauki, a także zdania stowarzyszeń kynologicznych. Najstarsze rasy, najbardziej zbliżone pod względem genetycznym do wilka określane są mianem psów pierwotnych albo ras prymitywnych. Poniżej przedstawiamy klasyfikacje ras psów, uzależnione od wyglądu, użyteczności oraz te, ustalone przez Międzynarodową Federację ras psów z uwzględnieniem użyteczności:Psy użytkowe, nazywane też pracującymi – są to głównie psy pasterskie, pociągowe, służbowe i stróżujące, a także towarzyszące osobom niepełnosprawnym,Psy ozdobne i do towarzystwa, takie jak pekińczyki, maltańczyki, szpice, czy myśliwskie, a wśród nich takie rasy jak wyżły, psy gończe, płochacze, posokowce, czy jamniki,Ze względu na wygląd przedstawicieli danej rasy można zaliczyć je do określonego typu, jednak te podziały różnią się z zależności od publikacji. W dzisiejszych czasach, podaje się następującą klasyfikację psów:Szpice (wśród nich są psy pociągowe, pasterskie i myśliwskie),Pinczery,Sznaucery,Molosy,Teriery, co na to Międzynarodowa Federacja Kynologiczna?Otóż Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznaje oficjalnie jedynie 344 rasy i klasyfikuje je zgodnie z własnymi grupami FCI, które podzielone są na podsekcje. Według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, obecnie istnieją następujące grupy ras psów:· I grupa FCI to owczarki i psy pasterskie.· II grupa FCI to psy w typie pinczera i sznaucera, molosowate i szwajcarski psy pasterskie.· III grupa FCI to teriery – miniaturowe, małe, średnie, duże i typu bull.· IV grupa FCI to jamniki.· V grupa FCI to północne psy zaprzęgowe, myśliwskie i pasterskie oraz szpice europejskie, azjatyckie, a także rasy pierwotne.· VI grupa FCI to psy gończe i posokowce.· VII grupa FCI to wyżły i setery.· VIII grupa FCI to psy aportujące, dowodne i płochacze.· IX grupa FCI to pudle, biszony, psy bezwłose, spaniale i mały psy widać psy, dzięki człowiekowi przeszły bardzo długą historię i niezłe metamorfozy. Niemniej my uważamy, że wygląd, a więc i rasa psa to kwestie zdecydowanie drugorzędne, bo poza „czystością rasy” najbardziej liczy się ilość szczęścia jakie ofiarowujemy sobie wzajemnie z naszymi pupilami. A Ty jak myślisz? Rasa jest ważna, czy niekoniecznie?

rasy psów z długimi uszami